Ζούμε σε έναν σκληρό κόσμο γεμάτο πληγωμένους ανθρώπους. Ζούμε σε μια κοινωνία που αναθρέφει Σοφίες Μπεκατώρου, Καρολάιν και Δήμητρες της Λέσβου. Γύρω μας μεγαλώνουν και εκείνοι οι άλλοι «άνθρωποι». Εκείνοι που έχουν για χόμπι τη χειραγώγηση, που το σκοτάδι και το κακό έχει κυριαρχήσει μέσα τους και γύρω τους. Εκείνοι που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά, γιατί έχει συνηθίσει το μάτι του ανθρώπου να στέκεται στη χρυσή κορδέλα που τυλίγει το υπέρλαμπρο, γεμάτο χρυσόσκονη, κουτί. Κανείς δε βλέπει ότι μέσα, αυτό το κουτί, κρύβει βρωμιά και απολιθώματα. Δεν ξέρω αν και εκείνοι είναι πληγωμένοι για να κάνουν τόσο κακό. Ξέρω πως όταν έχεις πληγωθεί, ψάχνεις τρόπους να γλυκάνεις την ψυχή σου. Ξέρω πως όταν έχεις πληγωθεί, δεν αντέχεις να δεις κανέναν άλλον να πληγώνεται όπως εσύ… αν είσαι καλός άνθρωπος… αν είσαι «κακός» άνθρωπος, πληγώνεις, βιάζεις, σκοτώνεις και εγκαταλείπεις.
