Μεγαλώσαμε μέσα σε μια κουλτούρα όπου η επιτυχία αποτιμάται και η αποτυχία τιμωρείται. Οι άνθρωποι φημίζονται για το αν είναι καλύτεροι από τους άλλους, αν είναι πιο δυνατοί, αν κερδίζουν περισσότερα χρήματα. Και κάπως έτσι κάποιος φτάνει να γίνει τελειομανής. Για να ξεχωρίσει; Να διαπρέψει; Ή απλά να καλύψει το εσωτερικό κενό των συναισθημάτων του; Οι απαντήσεις ποικίλλουν… Όπως ποικίλλουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές και τα κίνητρα.
«Αν δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι εντάξει»
Η τελειομανία μπορεί να περιγραφεί ως η αναζήτηση για το μη επιτεύξιμο ή για το ανέφικτο. Κυρίως, βασίζεται στην πεποίθηση ότι «αν δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι εντάξει». Οι τελειομανείς πιστεύουν ότι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι αν όλα δεν είναι τέλεια μέσα τους και γύρω τους. Και δυσκολεύονται να απολαύσουν τη ζωή, επειδή ακριβώς προσπαθούν διαρκώς να είναι τέλειοι. Λόγω των μη ρεαλιστικών υψηλών προδιαγραφών τους, η συναναστροφή τους μαζί τους μπορεί να γίνει δύσκολη. Στη προσπάθειά τους για τελειότητα συχνά προκαλούν εξαιρετικά αρνητικές αντιδράσεις στους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους. Το να επιβάλουν στον εαυτό τους ή και τους άλλους μη ρεαλιστικά πρότυπα μπορεί, από μόνο του, να οδηγήσει σε άγχος. Οι τελειομανείς συνήθως οδηγούνται από φόβο, κυρίως από το φόβο της αποτυχίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ένας ανταγωνισμός με τον ίδιο τους τον εαυτό.
