Όταν ήμουν μικρή και έκανα μικρές ζαβολιές, η τιμωρία μου ήταν να πάω αμέσως στο δωμάτιό μου και να μη βγω από εκεί μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Έχω να πω, πως αυτές ήταν οι καλύτερες στιγμές μου σαν παιδί. Οι γονείς μου νόμιζαν πως με τιμωρούσαν, αλλά στην πραγματικότητα για μένα αυτό δεν ήταν τιμωρία. Επιβράβευση ήταν! Έβρισκα επιτέλους χρόνο να κάνω στο δωμάτιό μου ότι ήθελα! Δεν θα έπρεπε να ακολουθήσω κανένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, να δω στην τηλεόραση κάτι που δεν μου αρέσει ή να μιλήσω για πράγματα που βαριόμουν. Ήμουν μόνη, ήμουν ελεύθερη. Ένιωθα ευτυχισμένη!
